Zahra
Benasri
“Cinema heeft me veroverd als een vorm van totale vertelling, die ons in staat stelt om op een andere manier - met geluid, stilte, licht en beweging - te zeggen wat woorden alleen soms niet genoeg zijn om uit te drukken.”
In de Luikse wijk Pierreuse woont een klein meisje met een drugsverslaafde op zolder: haar oom. Hij is een extravagante, marginale kunstenaar die voor iedereen in de familie problemen veroorzaakt - behalve voor haar. Ze bewondert hem zonder zijn verslaving te zien, ervan overtuigd dat de beten op zijn arm van muggen komen... Het is door de ogen van dit kleine meisje dat regisseuse Zahra Benasri een verhaal vertelt door beelden te zetten bij kwalen waarvoor woorden soms ontbreken.
Een andere kijk op verslaving
Het filmproject Tonton Poisson is een korte fictiefilm van magisch realisme die het standpunt van een kind inneemt en mensen die lijden aan verslaving weer menselijkheid en diepgang geeft. Zahra: “Deze film werpt een licht op de vaak onzichtbare impact van drugsverslaving op gezinnen, een invalshoek die zelden wordt benaderd buiten medische of klinische behandelingen. Door de complexiteit van familierelaties rond verslaving aan te pakken, nodigt Tonton Poisson ons uit om op een meer inclusieve en empathische manier te denken, weg van de stereotypen.”
Haar doel? “Van deze kortfilm een sensibiliserings- en debattool maken voor verenigingen en het grote publiek, naast het vertonen ervan op filmfestivals. En dit door de dialoog over verslaving en de gevolgen ervan voor het gezin te valoriseren.”
Impactvolle verhalen vertellen en ze toegankelijk maken
Lange tijd dacht Zahra dat literatuur haar expressiemiddel zou zijn om haar verhalen te vertellen. Toen ze opgroeide, realiseerde ze zich dat veel mensen niet van lezen houden of er geen toegang toe hebben. “Mijn grootouders van moeders- en vaderskant waren - of zijn nog steeds - analfabeet. Ik had alle boeken van de wereld kunnen schrijven, maar mijn oma zou er nooit toegang toe hebben gehad. En toch zag ik haar lachen om La Grande Vadrouille en huilen om Schindler's List. Ze kon me geen verhaaltjes voorlezen, maar we konden wel samen naar een film kijken. Door cinema wordt een verhaal toegankelijk voor mijn oma en voor iedereen die, net als zij, geen toegang heeft tot geschreven verhalen.”
