Lionel
Van Vyve
“Het is in onze eindigheid dat de diepe schoonheid van het bestaan ligt, en het is in onze broosheid dat de poëzie van de wereld verborgen ligt. Deze broosheid drijft ons ertoe om onze kennis, onze dromen en onze fragmenten van herinneringen door te geven.”
“Het is vijf voor twaalf”. Deze zin, uitgesproken door etnoloog Laurier Turgeon, heeft Lionel Van Vyve nooit meer losgelaten. Het is meer dan een zin, het is een noodsignaal: het cultureel erfgoed beschermen voordat het verdwijnt. Digitaliseren, identificeren, documenteren, overdragen... We moeten opschieten, want met elke minuut die verstrijkt, wordt een fragment van ons collectieve geheugen onherroepelijk gewist.
Een roeping geboren uit bewustzijn
Als zoon van een architect en een moeder gepassioneerd door reizen, heeft Lionel al van jongs af aan een passie voor geschiedenis, cultuur en technologie. Maar de doorslag kwam tijdens een stage in digitalisering en culturele bemiddeling bij ULAVAL in Canada, waar hij de omvang van de uitdaging ontdekte: hoe red je wat voorbestemd lijkt om te verdwijnen?
Later, in Frankrijk, bij het Historial de la Grande Guerre, realiseerde hij zich het belang van historische getuigenissen. Eén vraag knaagde aan hem: hoe kan je vergetelheid tegengaan?
Technologie wordt een brug tussen verleden en toekomst
“Het is vijf voor twaalf” en de urgentie is nog nooit zo groot geweest. Conflicten, natuurrampen, snelle verstedelijking, verwaarlozing: de bedreigingen voor ons erfgoed zijn talrijk. Voor Lionel ligt de oplossing in digitale technologieën. Dankzij fotogrammetrie, lasergrammetrie en andere technieken is het mogelijk om erfgoedsites en -objecten in 3D na te maken.
Beschermen is ook doorgeven
Maar Lionel wil het niet bij documentatie laten. Hij wil samenwerken met musea, NGO's en instellingen om deze digitale archieven om te zetten in tools voor bemiddeling, educatie en sensibilisering.
Met als doel een belangrijke speler te worden in erfgoedbehoud door middel van geomatica, blijft hij leren, verkennen en innoveren. En dat stemmetje in zijn hoofd, die onuitwisbare mantra, weerklinkt steeds opnieuw: “Het is vijf voor twaalf.”